طبق فرمایش قرآن کریم، هدف از روزه‌داری رسیدن به تقوا و پرهیزکاری است. تقوا دارای درجات و مصادیق مختلفی است و آن‌طور که پیداست حوزه ارتباط بین انسانی بیشترین مجال را برای عملی ساختن مفهوم تقوا دارد. اینکه بتوانیم در ارتباطات و تعاملات خودمان با دیگران تقوا داشته باشیم و موازین اخلاقی و حقوق دیگران را به تمام و کمال آن رعایت کنیم تا در نهایت بتوانیم رضایت خداوند متعال را جلب نماییم. به تصورم، در این بین، یک نکته مورد غفلت واقع شده است. اینکه نگاه ما به مقوله ارتباط، صرفا معطوف به ارتباطات لحظه‌ای و موردی نباشد بلکه، باید در مورد شبکه ارتباطی و حلقه نزدیکان خود نیز که با افراد داخل آن ارتباط مداوم و منظم‌تری داریم بیشتر تأمل کنیم. آیا صرفا با افراد توانمندتر، پولدارتر، باسوادتر و قوی‌تر از خودمان ارتباط داریم یا افراد ضعیف‌تر، کم‌برخوردارتر، کم‌سوادتر، فقیرتر و محروم‌تر نیز در شبکه ارتباطی ما جایی دارند؟ اگر ارتباط با گروه اول برای رشد و پیشرفت فردی ما لازم است، ارتباط با گروه دوم نیز برای یاریگری و تمرین تواضع و بخشش و برای اینکه دچار خود بزرگ‌بینی، تحقیر کردن، فخرفروشی و خودخواهی نشویم ضروری است. امید که در این ماه مبارک یاد بگیریم که یاریگر و دست‌گیر محرومان باشیم، نه فقط با انفاق مال، بلکه با انفاق جان! امید که بتوانیم از آنچه داریم ببخشیم و چه نعمت‌های زیادی که داریم و به آن بی‌توجهیم؛ امید که بتوانیم بخشی از وقت، توجه، ارتباط، گفتگو، صمیمیت، آگاهی، توانمندی، استعداد و داشته‌های خود را با گروه دوم به اشتراک بگذاریم تا هم به معنای واقعی شکرگزار خدای خود بوده باشیم و هم فروتنی و بزرگ‌منشی را در خود نهادینه کرده باشیم. آیا تقوا چیزی جز این است؟

همه کس به میدان کوشش درند

ولی گوی بخشش نه هر کس برند

تو حاصل نکردی به کوشش بهشت

خدا در تو خوی بهشتی سرشت

دلت روشن و وقت مجموع باد

قدم ثابت و پایه مرفوع باد

حیاتت خوش و رفتنت بر صواب

عبادت قبول و دعا مستجاب